Almost home...

Ik schrijf mijn laatste blog van deze Nepal reis. Onze reis is bijna voorbij, we zijn nu in totaal 26 uur onderweg van Kathmandu via Abu Dhabi met lange tussenstop, naar Amsterdam.....en naar Maastricht. Komende dagen zullen broodnodig zijn bij te komen, de indrukken te verwerken en t allerbelangrijkste mijn dierbaren weer in mijn armen te nemen. 

De laatste dag in Kathmandu was zeer relaxed, ik voelde me volledig ontspannen en we genoten van n wandeling door Thamel, nog even langs een paar bijzondere winkels, illy koffie op n terrasje in Mandala street en de laatste lunch bij Gaia. Het is goed geweest, we hebben bijzondere mensen ontmoet, ontzettend veel kennis en kunde overgebracht en positieve veranderingen teweeg gebracht. We genoten van de vrije tijd die we vulden met culturele uitstapjes en ook werkbezoeken. We hebben nog veel tijd doorgebracht met een aantal cursisten waardoor we n kijkje hebben genomen in t echte Nepalese leven.

Wat was het weer een onvergetelijke ervaring. Nepal, een land vol prachtige tempels, duizenden goden, rituelen, heerlijke wierook geuren, pracht en ook veel troep en vuilnis naast elkaar. Een land dat nog steeds herstellende is van de aardbeving, die zoveel levens kostte en schade aanrichtte. Een land dat cultureel zo verschillend is van Nederland. Het kaste systeem, het verschil tussen man en vrouw, gearrangeerde huwelijken, kind huwelijken. De chaos op de weg, de hitte, t stof, het eenzijdige eetpatroon en zo kan ik doorgaan. Maar wat voel ik me welkom in dit land en heb ik genoten van de liefdevolle, warme mensen en kinderen, die lachen ondanks vaak mindere omstandigheden waarin ze verkeren. Maakt dat je weer met beide benen op de grond staat. Je realiseert hoe goed wij t hebben en ook hoeveel we klagen over eigenlijk onbelangrijke dingen. 

De verhalen blijven me bij hoe vrouwen hier 6 dagen in de week moeten werken en daarnaast alleen t huishouden moeten doen en moeten zorgen voor hun man en kinderen. Hoe ze hopen dat hun zonen trouwen zodat ze dan hulp hebben van hun schoondochters. Hoe bevlogen therapeuten en artsen vechten voor verandering om de zorg te verbeteren. Hoeveel jonge studenten vertrekken naar het buitenland zoals Australië omdat ze hopen op een beter leven en de werkelijkheid daar vaak tegenvalt. Hoe het Nepalese onderwijs- en zorgstelsel in elkaar zit en zovelen niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. Vooral de verhalen van de ouders en kinderen waar we mee gewerkt hebben laten diepe indruk achter. 

Her lesgeven aan zo’n gemotiveerde groep therapeuten. Ouders die met hun kind een week in het revalidatie centrum verbleven, sommigen dagen onderweg om deel te nemen aan de cursus. De verwachtingen waren hoog, we gingen volgens de Nepalezen een super super Advanced course geven over communicatie en eten en drinken. Ik hoop dat we aan die verwachtingen hebben voldaan. Het voelde voor ons als heel waardevol en dankbaar werk en onze opgeleide therapeuten gaan de opgedane  kennis en kunde verspreiden. Ik ben trots op het werk dat we met zijn allen hebben geleverd en het was mooi te zien hoe ieder in zijn rol groeide.

Voor mij waren het twee weken vol persoonlijke groei en inzichten. Ik wil jullie allemaal bedanken voor de support en de lieve ondersteunende berichten en reacties op het blog. Ondanks dat het me soms veel moeite kostte om te schrijven door t vaak lage energielevel in de avond, de hoeveelheid indrukken te verwoorden en daarbij vaak slechte WiFi omstandigheden:) ben ik blij dat ik jullie heb kunnen laten meegenieten van onze reis! 

Namaste