Green Pasture

Let’s start working 

Zondag middag zijn we de leslocatie gaan bekijken samen met de Nepalese trainer Khadga. Het is voor hem van groot belang dat de cursus eindelijk in Pokhara plaats gaat vinden. Er gebeurt veel in Kathmandu maar de buiten gebieden zijn vaak vergeten gebied. 

Hij heeft hier hard voor moeten vechten binnen zijn centrum dat we hier de lessen mogen geven. We brengen geen geld alleen maar veel  kennis en ook dat is vaak een struikelblok voor directie van centra. 

We lopen rond, bekijken de leslocatie. We hebben een fijne ruime lesruimte waar we de theorielessen gaan geven. Er is een laptop en beamer dus we zijn gerust:)

Buiten staan er open tenten waar we de praktijk oefeningen kunnen doen. Khadga heeft alles super verzorgd. 

We ontmoeten een deel van de cursisten die op de locatie zullen verblijven. Onze Nepalese teacher Sarana valt gillend van blijdschap in onze armen. Zo leuk om haar weer te zien! 

Maandag is het zover! We starten met het lesgeven in het revalidatie centrum/ziekenhuis Green Pasture in Pokhara. 

We voelen gezonde spanning. We hebben ontzettend veel zin om te beginnen. Dit is het doel van onze reis! Kennis overdragen! 

We beginnen met een openingsceremonie. Ineens arriveert er een politieauto....onder politie escorte komt iemand binnen. Wij hebben geen idee wie dit is maar wel dat hij belangrijk is. Er komen fotografen binnen, iemand filmt....het gaat beginnen! Er worden bloemen en sjaaltjes omgehangen en dan komen er heel veel speeches! De ene na de andere, we verstaan er niks van maar laten t maar over ons heen komen.....en Khadga geeft mij onverwacht tot twee keer toe de beurt om te speechen “Cesarine maybe you can also tell something”. Ja hoor de adrenaline schiet door mijn lijf maar onvoorbereid geef ik n speech en t gaat nog goed ook! Ik bedank de VIP die volgens ons de directeur is van Green Pasture....later blijkt dat dit iemand van de regering is:). 

Na het ceremoniële gedeelte dat plotsklaps is afgelopen zegt de Nepalese trainer “ok, now start”. 

Dus....beginnen dan maar. We hebben 25 zeer enthousiaste en gedreven deelnemers. De meeste fysio’s, 1 logo, 1 assistent ergo, 1 arts en een deel field workers. Deze field workers spreken geen Engels dus het wordt een uitdaging en samen werken om de kennis goed over te brengen. 

We beginnen met een openingsspel “let’s get to know each other”. De deelnemers komen helemaal los nu en dit was het doel. Daarna beginnen we met de eerste lessen over communicatie. We voelen allemaal dat de lessen goed vallen en de cursisten zeer gemotiveerd zijn. 

Naast theorie werken we deze week met 10 kinderen. In de middag arriveren ze. We lunchen met Dahl bat en observeren tegelijkertijd de kinderen die samen met hun ouders gaan eten. We hebben al snel door dat veel kinderen een laag mentaal niveau hebben en zwaar lichamelijk beperkt zijn. Hulpmiddelen en zorg zoals we in Nederland hebben kennen ze hier niet. Zal een grote uitdaging worden voor de cursisten om goede kleine doelen te maken voor hun behandelplan. 

Veel kinderen worden liggend op de grond gevoerd en ook dat te zien, de wijze waarop, komt binnen. Maar ook daar ligt onze uitdaging. Kennis overdragen aan de therapeuten en ouders en bekijken of we door een aantal aanpassingen de eetsituatie veiliger kunnen maken met minder verslik momenten. 

We zijn er allemaal wel van onder de indruk. Moeders die hun zwaar beperkte kinderen allemaal op de rug dragen....de hele dag door. Het gebrek aan n rolstoel of loop hulpmiddel. We voelen ook meteen n diepe waardering hoe deze therapeuten, deze ouders met zo weinig zich staande houden. Zet ons weer met beide voeten op de grond.  

We horen gaande weg ook schrijnende gevallen. In Nepal heeft het krijgen van een kind met een beperking te maken met slecht karma. Je hebt dus als moeder of het kind zelf in je vorig leven iets slechts gedaan waardoor je dit verdient. Er is zelfs een moeder die verbannen is door haar schoonfamilie omdat ze haar kindje niet wilden accepteren. Sommige Nepalese trainers zijn daar zelfs van onder de indruk. Deze moeder verblijft in een opvang huis en heeft verder niemand meer. 

In Kathmandu worden kinderen met beperkingen meer gedoogd maar bv in Pokhara is het nog lang niet zo ver. 

We hebben nu drie mooie trainingsdagen achter de rug. Veel theorie en praktijk lessen. De Nepalezen vinden toneelstukjes geweldig dus we geven vaak demonstraties van bv goede en slechte communicatie of eetsituaties. “We like drama” en ze leggen alles vast op film. Ook als ze zelf aan het werk zijn krijgen we vaak een telefoon in de handen geduwd om al hun activiteiten vast te leggen. 

We lachen samen ook heel wat af door grapjes te maken over hun manier van ja knikken (dat meer lijkt op nee schudden en voor ons vaak voor verwarring zorgt). 

Na de lesdagen zijn we behoorlijk uitgeput. De hele dag vol focus lesgeven, alle nieuwe indrukken en de benauwdheid zijn bij elkaar opgeteld veel. 

Na de lesdag gaan we iedere avond een hapje eten in het centrum van Pokhara en drinken dan n paar Nepalese biertjes en duiken op tijd het bed in. 

Nog twee lesdagen te gaan en de tijd hier vliegt voorbij. Ik probeer met volle teugen ervan te genieten en voel dat ik tijdens het lesgeven volledig in mijn element bent. Het voelt goed om hier samen met mijn collega’s te werken. We voelen elkaar goed aan, helpen elkaar waar nodig en de lessen verlopen super. We staan er echt als team en dat voelt de groep. 

Het is hier nu 23.00u en tijd om te gaan slapen. Morgen weer vroeg op voor dag 4 en we hebben er zin in!

Wordt vervolgd.....Namaste