Knowledge and skills.....and saying goodbye

Terwijl ik dit schrijf is het in Nederland Koningsdag. Een vreemde gedachte zo ver van huis te zijn en niks mee te krijgen van dit feest. 

De afgelopen dagen hebben we met hart en ziel les gegeven bij Green Pasture Rehabilitation centre. Onderweg er naar toe zien we meisjes die naar school gaan in prachtige pakjes, haren keurig in vlechten. De discrepantie is groot wanneer we een eindje verderop moeders en kleine kinderen zien werken langs de weg en sjouwen met zware stenen in manden op hun hoofd. Het verschil is groot hier afhankelijk van de financiële situatie, de kaste etc. 

We werken hard deze laatste cursus dagen. De groei is zo zichtbaar en dat is waar we t voor doen. Ze gebruiken de nieuwe kennis en proberen echt het om te zetten in de praktijk met de ouders en kinderen. Ze proberen de nieuwe communicatie visie uit, passen het toe, brengen verandering aan in de eetsituatie, de houding tijdens het eten, het materiaal gebruik, het tempo van spreken en eten geven. Toen we arriveerden kregen alle kinderen hun eten liggend gevoerd met veel verslik momenten en het belang communiceren was men niet van bewust. Te zien hoe ze nu bewust zijn hoe t anders kan is een grote winst. 

We werken aan empowerment van de ouders. Maar ook empowerment van de cursisten onderling. Een heel deel is field worker en spreekt geen Engels en heeft ook niet vooraf de basic course gevolgd. Het is bewonderenswaardig hoe zij meedoen, zelfs presenteren met hulp van de ervaren therapeuten. 

In iedere groep heb je wel n deelnemer die wat vraagtekens oproept. Wij hebben er ook een....Hij is gek op blond haar, geeft hele foute complimenten, dus rara wie de sjaak is. Hij komt te laat, valt soms in slaap tijdens de les, hoort niet echt bij de groep. Hij plaatst zichzelf uit de groep, worden er ludieke dansjes of games gedaan en meneer is op miraculeuze wijze verdwenen. Tijdens een van de presentaties springt hij op en gaat ineens assisteren bij de laptop met de powerpoint. Hij zit behoorlijk in de allergie....en niet alleen bij ons. Tijdens de eindpresentatie valt hij ook aardig door de mand, tot plezier van zijn medecursisten. Iedereen werkt keihard en de kantjes er vanaf lopen wordt niet gewaardeerd hier door de andere cursisten. 

Na afloop van de cursusdag gaan we altijd lekker ergens eten in een van de vele restaurantjes aan de Lakeside van Pokhara. Een avond gaan we naar het restaurant van een van de vaders van de kindjes die meedoen aan de cursus week.

Het is een prachtige plek langs t water. Overal zitjes, bamboe en rieten stoeltjes en gasten die op de grond waterpijp roken. We krijgen het advies de chicken wings te nemen die ze serveren van “verry spicey tot no spicy”. Harry gaat voor de heftigste versie en wij kiezen n mildere variant. We staan zowat in brand en blussen met curd (yoghurt) en lachen wat af. 

Harry vertelt over de trekking die hij gemaakt heeft en de prachtige uitzichten. S’avonds duiken we uitgeput ons bed in.

De laatste dag is aangebroken. We hebben een mooi programma gemaakt voor deze dag. We gaan met de kinderen n spellen middag doen waarbij voelen, luisteren, ervaren, bewegen en ontspannen voorop staan. We maken diverse hoeken zodat de cursisten met hun kindjes en ouders kunnen rouleren. We zien de kinderen echt genieten! Spelen met scheerschuim, voelen van bonen in n bak, waterspelletjes, massage met olie, schommelen in n deken, liedjes en gebaren....het is allemaal nieuw en we zien de kinderen en ouders genieten en ontspannen. 

We worden gevraagd om even op de foto te gaan met een aantal cursisten....en voordat we het weten zitten we in een uitgebreide fotosessie waarbij men in allerlei verschillende samenstellingen met ons op de foto wil. Het is bijna hilarisch maar we werken gewillig mee. Voor hun is dit heel belangrijk. 

Dan is het tijd voor de eindceremonie. We worden opgesteld in n rij en wachten op een aantal belangrijke mensen. Weer arriveert een politie auto en chief of district is er bij. Er volgen vele speeches. Zelfs een van de ouders die alle theorie lessen heeft gevolgd heeft n dankwoord. Marjo geeft n mooie speech over alle jaren dat FAIR zich heeft ingezet om kennis over te brengen in Nepal en dat dit het laatste jaar was. De emoties zijn voelbaar....tranen branden. Ik speech over de inhoud van de cursus en vertel hoe deze droom begon bij Khadga om de course in Pokhara te laten plaatsvinden, hoe hij hiervoor gevochten heeft. Hij gaf Marjo en mij twee jaar geleden n klein Nepalees tasje waar we iedere keer n beetje geld in moesten sparen zodat we konden komen. De mannen kregen n waterkannetje....druppel voor druppel om deze te vullen, stap voor stap om tot in Pokhara te komen. Ik vertel en ook ik heb moeite de emoties de baas te blijven. 

We krijgen n sjaal voor Happines en n speciale sjaal voor respect. We ontvangen met de hele groep n prachtig certificaat. Buiten heeft Khadga nog n snack geregeld en we nemen afscheid. Er komt een moeder die afscheid wil nemen, ze huilt en wij schieten allemaal vol. Ze is zo dankbaar voor afgelopen week. T raakt ons....ook de vraag wat er verder aan zorg gaat gebeuren voor deze kinderen. Ze hebben geen rolstoel, velen geen enkele hulpmiddelen en dit nu loslaten is moeilijk. Ze gaan terug, sommige moeten twee dagen reizen om weer terug te gaan naar hun bergdorpje waar verder geen hulp is. Gelukkig zijn er een aantal cursisten die nazorg zullen leveren voor n paar kinderen door ze op te nemen in programma’s die ze vanuit hun centrum draaien.....maar t blijft moeilijk wanneer je kinderen en hun ouders zo intensief hebt begeleid om het nu af te sluiten. 

We verlaten revalidatiecentrum Green Pastures en gaan s’avonds nog uiteten met Kagdha, zijn vrouw en hun zoon. We praten over relaties, het huwelijk dat hier of “aranged” of “love marriage” is. De zoon van Kagdha vertelt over zijn studie. Hij heeft eigenlijk zijn gehele jeugd en jong volwassen leven intern bij school gewoond. Zijn ouders wilden n goede opleiding voor hem. Dat houdt in dat je of engineer of medicine gaat studeren. Khadga en zijn vrouw moesten daardoor beiden werken waardoor ze er niet fysiek konden zijn voor hun zonen en ze in n hostel bij school moesten wonen. Heftig om te horen. Kagdha praat aan een stuk door en zelfs zijn zoon hoort verhalen die hij nooit gehoord heeft. Hij heeft ook in de gaten dat hij moet ingrijpen om zijn vader te laten afronden....wij zijn moe van de week lesgeven en alle indrukken en emoties. Maar wat was dit weer een bijzondere ervaring en wat ben ik dankbaar om hier deel aan te mogen nemen. 

Namaste Cesarine