Let the new adventure begin....
20 april 2019 - Kathmandu, Nepal
Na vele vragen en verzoeken of ik weer een reisblog zou schrijven zit in hier in Kathmandu op mijn hotelkamer en schrijf ik dit blog. Ik moet me er even toe zetten na een lange vermoeiende reis maar het helpt mij ook wel om alle gedachten en ervaringen te plaatsen.
Gisteren vertrokken we na een hele lange tijd van voorbereiden richting Kathmandu! Vanuit het FAIR project ga ik samen met 3 collega’s les geven in Pokhara. We gaan een Advanced course geven rondom communicatie en eet- en drinkproblemen bij CP kinderen. Mijn logo collega Mauryl en haar man Harry zijn mee, Chantal ergotherapeute en Marjo als organisatorische ondersteuner.
De reis gaat eerst richting New Dehli. We vertrekken op tijd en krijgen te horen dat door de oorlog in Pakistan we nu via Dubai en Oman vliegen en de vlucht twee uur langer duurt. Dat valt even tegen maar aan de andere kant duurt de nachtelijke tussenstop op Dehli daardoor twee uur korter. De gang van zaken in New Dehli is bijzonder. Er stapt direct een man op Harry af en hij biedt aan ons met n wagentje door de terminals te rijden....ons bekijkt hij verder niet en hij dirigeert Harry om naast hem te zitten. De rangorde is direct duidelijk. Daarna begint t lange wachten want om aan een nieuwe boardingpas te komen om door te vliegen naar Kathmandu en daarbij de koffers van t ene naar t andere vliegtuig te krijgen is schijnbaar een organisatie! Het is voor ons inmiddels nacht en we hebben geen oog dicht gedaan in het vliegtuig. Ik kruip over n bankje heen in de wachtruimte waar men ons verzocht heeft gewoon te wachten totdat alles geregeld is en ik ben zo vertrokken.
Na een tijd wachten mogen we verder. We gaan meteen door naar de vertrekhal. Mijn collega wordt daar opgeroepen...ze moet mee. T is niet duidelijk wat er mis is en waar ze heen gaat. Uitleg wordt niet gegeven. Wat vooral niet duidelijk is is wanneer ze terugkomt! Inmiddels zit iedereen in t vliegtuig en wachten wij met spanning af. Op t laatste moment komen ze aan. Er zat n powerbank in haar bagage en die moest eruit....en werd vernietigd. Valt even tegen maar we kunnen verder.
Op naar Kathmandu. Nu in n veel kleiner vliegtuig. We landen en er gaan nog wat uren zitten in visa regelen etc maar eenmaal buiten worden we opgewacht door onze chauffeur en worden we hartelijk welkom geheten met bloemen kettingen en vriendelijke Namaste’s. We rijden naar het hotel en kiepen daar allemaal om van een nacht slaap overslaan. Even kort bijtanken om daarna een heerlijke lunch te eten bij ons favoriet restaurant Gaia.
We besluiten ondanks de moeheid toch om nog iets cultureels te ondernemen en gaan naar Swayambunath, de apen tempel. We kruipen met z’n vijven in n piepkleine taxi en de chauffeur vertelt honderduit. Er is groot feest bij de tempel dus het is mega druk. We stappen uit en staan midden in de mensen massa. Ik steek er met kop en schouders bovenuit. Wat n kleuren, geluiden en geuren. Heerlijk om weer terug te zijn. De vrouwen zien er zo mooi uit, zoveel kleur en prachtige sieraden. Met daarnaast het enorme contrast van de ongelooflijke troep die iedereen achterlaat. Overal ligt plastic, rijst, fruit. De apen hebben in ieder geval n heel groot feest. We lopen langzaam richting tempel de trappen omhoog. Tussen de apen, zingende Nepalezen en gebeden. We zijn met de neus in de boter gevallen dat we dit vandaag meemaken. Eenmaal boven pakken donkere wolken zich samen en ineens begint het te stort regenen. We schuilen onder een afdak samen met zo’n 50 Nepalezen en 10 apen. Die apen zijn zorgwekkend voor de Nepalezen. Ze blijven uit de buurt hetgeen moeilijk is onder het afdak. Ik probeer er maar relaxed onder te blijven...totdat er een aap me dreigend aankijkt en achterlangs me omhoog schiet. Je zult t net zien, alle vaccinaties gezet en natuurlijk geen hondsdolheid haha. T blijft regenen en ik roep nog of men buienradar kent maar niemand reageert. We wachten, een dik uur....en inmiddels hebben we t behoorlijk koud. Na n uur gaat t iets minder druppelen, een beetje doorweekt zoeken we n taxi die ons terug brengt naar het hotel.
We nemen n koude douche:( want het aggregaat staat niet aan en kruipen op bed met n kop hete thee, chips en choco koekjes. Nemen de dag door, bellen en face timen met het thuisfront en voelen de moeheid opkomen. Wat was dit al een bijzondere dag! Laat de rest maar komen.....
Namaste Cesarine
Wat een verhaal weer , ik ga je in ieder geval volgen
Veel plezier 💋
Complimenten over hoe je je verhaal schrijft, zo kunnen we weer mooi met je meegenieten.
Doe voorzichtig en veel liefs! ❤️
Fijn dat, ondanks de obstakels tijdens de reis jullie goed aangekomen zijn.
Maak er weer een mooie ervaring en verrijking van! xxx
Doe voorzichtig en geniet, dikke poen ook voor Marjo.😘